Har Du kommentar, send de her.

E-post fra Einar Wibe, 30. juli 2013.

E-post fra Einar Wibe, 8. april 2013.

E-post fra Klara Brosveet Hembre, 25. februar 2013.

E-post fra Einar Wibe, 8. februar 2013

Ny E-post fra Ola Følstad, 26.11.12.

Hei!
Personene på bilde nr.929.206. finner vi igjen på bilde 929.79. De har nøyaktig samme bekledning, sløyfa i håret på jenta er lik på begge bilder.
Da må det være Olga Bye, Marianne Salberg og Rolf Roel.

Mvh Ola Følstad

Ny E-post fra Einar Wibe, 23.11.12.

Ny E-post fra Einar Wibe, 07.05.12.

E-post 24. april 2012, fra Bjørg Vaadal

E-post 23. april 2012, fra Bjørg Vaadal

E-post 22. april 2012, fra Asbjørg Røske:

E-post 1. april 2012, fra Marit Øye:

TAKK til Jon og Marit for GODE bidrag!

Hei Jan- å t løkk me jula!

Arti at du årne me d herre Rørsia.

D va speinnanes me d der gammalbildan. Æ hi kjika å kjika, å no lure æ på om d føsst bilde e hainn Nikolai sjøl. Bilde nr.929.02.
Å på bilde nr. 929.16 e æ næsten sekker på at dama e tantea mi: Olaug Larsen. Hu ha pikenamnet Austli. Å bilde e ti på hen sia tå bøgda.
Du hi rætt i at d e Klingerhaugen vi sjer bakom. Kanskje d e ti bortpå berge hen oppå Austli, Klættajali på folkemunne. (Æ sjer steingal'n )
Ferræsten:
Namne Klættajali e d vel over hoinner år sea d heitt. Da va d husmainnsplass, å bæstefarin min kjøft n å kallt heimen Austli.
Da vart n sin egen hærre.

Fortsatt GO'JUL !
Hælsing Asbjørg S. Aabakken (oppå Austli)

STOR TAKK te hu Asbjørg ferr både hælsing å opplysninga.

NY E-POST FRA EINAR WIBE.
5. mars 2012.

Mange av bildene viser ungdommer på tur. I Jubilumsboka, da U.L. Solglytt vart 100 år, står denne turbeskrivelsen:

Til fjelds i 1921.

Laurdagen den 6. august skulle U. L. Solglytt ha fjeldtur. Veret hadde heile veka vore bra, og alle som tenkte seg i veg gledde seg storlegen. Dette såg ikke verst ut. Men då laurdagen kom synte det seg også ein hel del svarte, fæle skyer på himmelen. Og både termometer, barometer og alle andre metermål fall ufyseleg fort, so regn og styggver måtte det bli. Og utover etter- middagen gjekk gjentorne og tenkte: Bli ikkje veret bedre, blir ikkje han eller han med, og då, ja då kan no likegodt eg væra heime og. Og gutane tenkte omtrent det same - berre på ein annan måte. Ein kunne no bli blaut om fotan også - må liksom risikere så mykje når ein drar til fjells, Og da er det best å væra i ro heime - heller vente til ein annan gong.

Men ikkje alle var myrkredd. I 4-tida vi; tylft ungdoma op frå Stein med kurs for Floåshalla. Lufta var kald og regntung. Men det var då oppholdsver. Og kom vi berre opp til fjellet fyrr det vart uver. Likevel var alle i godt humør. Og nokre byrja straks å føre seg som kavalera. Den fyrste ulempa møtte vi ved Lundsaunet, der grinda var surra fast, og alle måtte derfor gjere ein himmelsprett over. Det høyrdest ikkje om at nokon fekk varigt mein av tildragelsen - so den fyrste fåra var altså over. Snart var Raufloa i kikkerten, og så bar det nedover til Floåshalla. Der møtte representantar fra indre bygda og Sparbu opp, i alt 3-4 mann.
Der vart vi så enige um å gå til Volhaug-vollen og koke kaffe, og videre til Ystgårdssætra for å natta over.

No var vi komne til fjellet, stien vi gikk etter var full av farer og freistingar, snart eit tverrstup nedover, - snart eit par stig oppover - snart kvasse og fæle kuppulsteinar - og fluks eit sumphol so myrvatnet skvatt. Dei som hadde på seg lakksko byrja no å få skrupler. Og so myrkt som det byrja å bli, du. Vegen vi gikk etter smatt langs Vådalsvatnet, som låg svart og blankt på ein gong og spegla skogåsane ikring seine sumarkvelden. I 11- tida nådde vi so Volhaugen, kor den sers  koselege og romelege hytta vart teken med storm. Plassane i dei to sengene var også straks oppteke, og dei senene som  vart utspelt der har eg ikkje høve til å setja på prent. Men snart reiste bålet seg meterhøgt ute på vollen, og lyste over alle åsar og moar innover fjellviddene. Og kaffelars lura seg innåt. Han vart so heit og tummelumsk av varmen at han snart dansa polsdans nedover bakken, berre so kaffevatnet flaut til alle sidor, - i den store panikken som vart for å berge kaffelars kom formannen for noko, og brente opp eit par fingrar. Han underheldt då dei andre eit par timar med å sitja på vollen og stortute. Men snart var kaffelars like full og like heit att, og ved midnattsleite måtte idyllen i hytta bli uroa, for det var almindelig bespisning ute på bakken. Og no smakte smør og brød med mysost like godt som egg og ansjos. Og smakebitar, sukker-bitar og godbitar vart sendt rundt, og alle kunne forsyne seg. Eit slikt måltid med så god apetitt kan presteras berre ein stad og det er i fjellet. Snart måtte vi ta farvel med Volhaugen og dra vidare, og etter å ha tulla ein halv times tid kom vi durande inn på Ystgårdssætra med hui og skrål så vi mest skremde vitet av ein storfugl som hadde teke kvile for natta i åsen der. Men tenkte vi på kvila der, so skal alle gudar vita at vi tenkte feil. Det var fullt belegg frå fyrr av kåte galningar frå Sparbu. Dei tok likevel fornuft åt seg og let oss få sengjene. Men vi var 15 stk og det var liggjeplass åt 4, og kven kunne sova i eit slikt rom? Dei einast som kan hen da dorma inn var dei tvo gjentorne som tok ein gut imellom seg. Enten det no var sengjevarmen som gjorde det eller det var den pinlege situasjonen dei alle var uti kan eg  ikkje seia for visst. Men eg vona at den stakkaren som var liggjande i midten kan konstatere om det tok på helsa. Etter at ein dugande frokost var ekspedert, drog vi over fjellet til Stavlunden i Verdalen. Vi hadde alle god hug på rømegraut. Og over myrane og åsane bar det med song og skrål. Det var no Ijose dagen att, men heller kaldt i veret. Men det gjorde ingen ting, vi heldt oss alltids varme. Etter ein god times marsj kom vi så langt at vi såg sæteren med buskapen nedanfor. Endeleg var vi der. No skulle det smaka med ein dugande graut, sann!'

- "No vil vi ha ein dugande rjomegraut hos Dykk" sa vi åt budeia.
Ho berre glana som om hu aldri hadde sett folk fyrr. Nei, ho åtte ikkje hverken rjome, melk eller mjøl. Så det vart uråd. No var gode råd dyre. Vi tok rådslagning ute på tunet. Og valde tvo gjentor til å prøva budeia ein gong til. Og omsider lukkast det. Eg har aldri sett kjerringa og spikersuppa slik i praksis som der. Og snart stod grauten oppaust på tallikar, tefat og andre fat. Og han vart ete med god apetitt, med alla dei mat-redskapar kjerringa åtte. Nokre brukte knivar, nokre det reiskap Vårherre hadde gitt dei, berre nokre få hadde skeier. Og då grauten var unnagjort vert det ei dugande dugurskvil. Og etter at vi hadde holdt leven ei tid tok vi på heimveg.

Gjekk over berg og djupe dalar og kom endeleg fram til Leklemsvatnet. Der kokte vi kaffe og åt opp resten av nista. Og so gjekk vi vidare igjen til vi kom til Solem. Der måtte vi stanna og sjå på det storfeldte utsyn ein har over innherreds-bygdene der frå. Men det byrja så smått å sno så kaldt av regnet som var i anmarsj at vi måtte snart rusla vidare heim kvar til seg. Men då vi skildest ved Salberg var vi einige om at tross kaldt ver og lite deltakarar var denne fjellturen den morosamaste laget hadde haft.

Og til slutt vil eg seia åt dei som satt heime: Lat ikkje dørstokkmila skrema dykk - det løner seg aldri. Bli med alle som kan ein annan gong.

Ein som var med.  

Ett bilde fra Marsteinsvola, i 1930, står under denne teksten, kanskje kommer det som Nik. Malmo bilde senere.